anıların depreşmesi

her santiminde anılarınız olan şehirde dolaşamamak

"dün akşam yüreğimden çıkardım anıları. yaşadım bir yangın gibi içimde acıları." mithat körler- güneşimi kaybettim

bugün uzun bir süre kaldıktan sonra 8 ay önce ayrıldığım yere gittim. anılarımı düşünürken, kenarda durup orada geçen yılları izleyen bir yabancı gibi hissettim. hem ayrılalı 8 ay olmamış gibi tanıdık, hem de hiç orda yaşamamışım gibi yabancı geldi. hala düşünüyorum geçirdiğim yıllar bir rüya veya hayal miydi? yoksa hızla geçen zaman bana oyunlar mı oynuyor?

çocukluğuma dair bir anı. 9 yaşındayım, ben de o kadar iz bırakmış ki hâlâ hâtırlamaktayım aynı zaman da çocuğun fotoğrafını gösterseler tanırım o yaşta ki hâlini. tâhminimce çocuk 13-14 yaşlarındaydı, kumral tenli, gözleri renkli değildi. istanbul şile'yi bilen bilir, denize gitmiştik o yaz. şile'de de girdaplar vardır, akıntı falan da çoktur. o yaşlar da bir kulüp de yüzücüydüm, yarışlara hazırlanıyordum. balıklardan da korkan biriyim bu yüzden deniz pek sevmem. velhâsılkelâm yüzerken bir an da balık gördüm çığlık attım, elim ayağım birbirine dolandı, boğuluyordum ama çırpınamıyordum kitlendiğimin farkında değildim çocuk bana doğru bir hâmle yaptı ve beni çekti kendine doğru daha sonra kendimden geçtim. kitlendiğim zaman gözlerim açıktı çocuk sürekli 'sakin ol güzel kız, kurtardım seni, ağlama.' diyip duruyordu, ağladığımın farkında bile değildim. belki de o gün beni kurtarmasaydı o çocuk şu an bu hayatta değildim, bunları yazamıyor olacaktım. içimde uhte kalan şey ise çocuğa bir teşekkür bile edemeyişimdir, bâzen de ona kızıyorum neden bu hayatta bıraktı beni diye. bu da böyle bir anımdır.

hiç unutmam kucukken mahallenin yolları çok kotuydu. mahalleli de televizyinculari cagirmislardi,yollari falan ceksinler de tv ye cikarsa belki belediye yapar diye. iste herkes kamera karsina gecip sikayetlerini anlatiyordu. ben kucugum tabi bi arkadas var yanim da ikimiz izliyoruz. adamin biri dedi cocuklardan biri de konussun daha ciddiye alirlar. durumumuz o zamanlar iyi ama mahallenin serseri serbest hınzır cocugu oldugumdan üstüm basim leş gibi.diger arkadasim ise jilet gibi giyinmis duruyodu. adam beni gostererek bu konussun daha dikkat ceker diyip beni konusturmuslardi.tabi o zaman sevunmistim beni sectiler tv ye cikicam diye. ama daha sonradan buyudukce dank etti. beni konusturdular cunku ustum basim kotuydu. acınası bir durumdaki cocuk digerine gore daha dikkat cekerdi. insanlarin yardim etme icgudusunu cikarirdi ortaya. o yuzden secmislerdi beni. o gunden sonra insanlarin ne kadar bencil ve acimasiz dusunduklerini farkettim. her sey dis gorunus olmuş. en kotusu insanlar insanlari dis gorunusle kolayca ikna edebilecegi yolu yolu bulmus. gerci bunun sucu onlarda degil bunu onlara hissettirenlerde. her neyse bari tv ye ciksaydim. butun gun tv basinda beklemistim buyuk bir sevincle.

kokuyla bie depreşiyor böyle "ulaaaaan ne günlerdi bee" diyorum.

ne zaman o eskiden dinlediğim şarkıları duysam vadide dolu çıkarttığım aklıma gelir. hey gidi

ne zaman eskiden yaşadığım mahalleme uğrasam bu durumla yüzleşirim .hangi köşesine baksam bir anım canlanır. beni yeniden o günlere götürüp içimdeki kaybolan çocuğun sesinin kulaklarımda çınlamasına sebebiyet verir. konudan birazcık uzaklaşmak gibi olacak ama bizim bahçe aile bahçesiydi . bir tane müstakil (dedem ve babannemin kaldığı) ev ve 3 katlı (bizle birlikte 2 amcamın kaldığı) bir apartmandan oluşmaktaydı. 14-15 yıl o bahçede kuzenlerimle ya da o mahalledeki komşu çocuklarıyla mahallede neler neler yapmadık. her köşesine ayrı bir anımızı gizledik , her taşın altına bir günümüzü , bir gülüşümüzü yerleştirdik , yıkılan her binaya , sökülen her ağaca gözyaşlarımızı serpiştirdik. uzun lafın kısası 15 yılda ne yaşadıysak her bir kısmını mahalleye pay ettik. sonra ne mi oldu ? dedem öldü , müstakil ev boşaldı, amcalarımdan biri farklı bir yere taşındı, arkadaşlarımla aram bozuldu , babam iş değiştirmek zorunda kaldı ve farklı bir yere taşındık yani sonrası 15 yılımın geçtiği yer koca bir mezarlığa döndü. hayatımin en anlamli ve gerçekçi olmasi gereken yer bütün gerçekliğiyle kaybolarak anlamsız bir anı bütünlüğüne dönüştü. yani sonrası ben ne kadar taşları kaldırsam da , köşelere baksamda yerleştirdiğim, gizlediğim şeyleri bulamadım

yaşanılan her şeyin bi tecrübe olduğunu düşünenlerdenim. geçmişte yaşadığım acı bir anın depreşmesi bile beni üzmüyor aksine bunu yaşayıp şunu tecrübe etmişim diyebiliyorum sonuç olarak yaşanılan her şey bizim için.

(bkz: anı kutusu) bununla ilgisi olan olay. başka bir adı var mı bilmiyorum işte benimkinin adı bu asdfghji. lisenin ilk yıllarından itibaren küçük büyük birçok şeyi içine attığım bir kutum var. alınan hediyelerden tutun da küçük notlardan hatta "anısı var" diye sakladığım çöplere kadar bi dünya ıvır zıvır dolu. her yılın bi günü açar karıştırırım, hafızamı tazelerim. (bkz: aynen hayatım zamanda yolculuk yapıyorum)

Bende baş ağrısına yol açan olay. Kendimin bile unuttuğum hafızamın derinliklere gömdüğü kötü anılar bir şarkıyla resimle canlanabiliyor.

Dün yemeğe giderken eski sevgilimin dershanesinin önünden geçtim müthiş bir anı patlaması ile boğazım düğümlendi canım çok yandı Ayrı olduğumuz zamanda doğum günü sürprizi yapmak için tekirdağ'dan sabah 5 de çıkıp Kadıköy'e gelmiştim. Kapının önünde sırf onu görürüm diye 6 saat bekledim bir dünya mesaj attım bir çok kez aradım hiç umursamadı. Tekrar otogara giderken simitciden arama yapmak için telefonunu istedim ve aradığımda saniyesine açtı. Bu olaydan sonra bile yine de sevdim kendisini. Kendi kendime affettim onu ama şimdi düşününce ne kadar salakmışım diyorum Onun için neler yaptım her şeyimi , kendimi hiçe saydim ama bir olayda silindim gittim Bunu şimdi anlıyorum 5 sene kadar geç oldu ama olsun en azından anlıyorum

(bkz: geçmişte yaşamak) (bkz: ben) bu yüzden depreşmesine gerek bile olmuyor dkxjskxjsozjzıhzjz

Nefret ediyorum şu durumdan,bu nedir?Tam keyfim yerinde oturuyorum bir anda aklıma geliyor.Bi sal beni bi sal diyorum yok,izliyorum resmen film gibi.

İki gün önce hiç beklemediğim ve kırgın olduğum birisinden aldığım mesajla yaşadığım olay. Gece gece her şey gözümün önünden film şeridi gibi geçti ama hatırladıklarımın çoğunda mutsuzdum... Kendisine gereken cevap verildi. Akıllandım çok şükür jsndjdh

Abi hatırlamamam gereken ne kadar anı varsa hatırlıyorum işin kötüsü şimdi o anıları yaşatan insanlar hayatımda yok kendi kendime eziyet resmen

Anıları unutmak neredeyse imkansız. Doğru tetikleyiciye denk geldiğin zaman muhakkak aklına düşüyor o an. İyisiyle, kötüsüyle geçmişi kabullenip, hepsi benim için bir tecrübeydi, pişman değilim diyebildiğin vakit anılarla ilgili bir problemin kalmıyor. Belki ufak bir sızı o kadar. Daha fazlası yok. Mesela her limonlu dondurma yediğimde oturduğumuz mekandan çektiğimiz selfiye, instagrama attığım hikayeye yazdığım nota kadar her şeyi hatırlıyorum. Bunları hatırladığım için limonlu dondurmaya mı küseyim şimdi ?

anısı var diyorum,açmayın abi şu şarkıyı .d

anıları hatırlayıp geçmişte yaşamaktan yoruldum.bir gün geçmişte yaşamayı bırakacağım. anıları hatırlayınca tebessüm bile etmeyeceğim. hatta hatırlamayacağım. gelecekteki volim, sana söz veriyorum.

Bazen bir yeri, bir insanı değil de sadece anıları özlersin ya işte o daha da canını acıtır insanın. Çünkü bir insanı görmenin, bir yere gitmenin ihtimali var. Ama bir anıyı tekrar aynı şekilde aynı güzellikte yaşamanın ihtimali yok. Alakasız bir şekilde bir şarkı çalar arkadan, bi anda rüzgarla birlikte tanıdık bir koku gelir burnuna… İşte o zaman anılarda yolculuk yapmaya başlarsın.

iki dakikada hayatınızı mahveden olaydır.

Yatakta oluyorsa o gece uykuyu siker